[Fic B.A.P BANGXCHAN]
BAD (Love Is So BAD) ::: 3 Punish
แม้ว่าฮิมชานจะพยายามดิ้นขัดขืนแต่กางเกงยีนส์ตัวสวยพร้อมกางเกงชั้นในหลุดออกจากขาทั้งสองข้างของเขาด้วยฝีมือของยงกุกได้อย่างไม่อยากเย็นเท่าไหร่นัก
ฝ่ามือหนาลูบไล้เรียวขาขาวกระจ่างตาตั้งแต่น่องขึ้นไปเรื่อยจนถึงต้นขาขาว
ยงกุกบีบแค้นเนื้อนิ่มลื่นมือนั้นอย่างเพลินมือ
พร้อมส่งรอยยิ้มน่าขนลุกให้ฮิมชานที่พยายามดิ้นขัดขืน
“อื้อ!!
อื้ม!! อ๊ะ!!! อย่า!!! อ๊ะ!!”
เรียวปากสีสดถูกประจบจูบกระทันหันจนฮิมชานไม่ทันตั้งตัว
พร้อมกับมือหนาที่เลื่อนขึ้นมาลูบไล้ส่วนกลางลำตัวของเขาเอาไว้ แม้ว่าจะร้องห้าม
หรือดิ้นขัดขืนยังไงฝ่ามือร้อนๆนั้นก็ยังไม่ยอมผละออกจากส่วนอ่อนไหวนั้น
“อะ...เอามือ...ออกไป...”
คนตัวขาวว่าพลางพยายามใช้มือทั้งสองข้างปัดมือหนาให้ออกไปจากส่วนนั้น
มือหนาปล่อยมือออกจากคอขาวแล้วเลื่อนลงไปกดย้ำรอบๆปากทางแคบทางด้านหลัง
พร้อมกับมืออีกข้างก็ยังรูดสาวส่วนกลางลำตัวที่เริ่มชุ่มฉ่ำมากขึ้นเรื่อยๆ
“รู้สึกดีหรือเปล่า...หืม...ลูกแมวของฉัน”
ยงกุกโน้มหน้าลงมาพูดกระซิบชิดริมฝีปากสวยที่ทั้งร้องครางและร้องห้ามปรามเขาสับสนไปหมด
ก่อนจะมอบจุมพิตร้อนแรงให้อีกฝ่าย
“อ๊าาา!!
อย่า อ๊ะ!!” ฮิมชานสะบัดหน้าออกจากจุมพิตของคนเอาแต่ใจ
พร้อมร้องห้ามเสียงสั่นเมื่ออยู่ๆเขาก็รู้สึกถึงความร้อนของแท่งเนื้อแข็งขึงที่กดลงตรงปากทางคับแคบของเขา
“หึๆ...เธอก็รู้ว่าห้ามไปก็ไม่ได้ผล...เพราะงั้นมาสนุกกันดีกว่าน่า”
“โอ๊ย!!!
เจ็บ...เอาออกไป...อ๊ะ!!”
มือขาวที่เคยพยายามปัดมือหนาให้หลุดจากการกอบกุมส่วนกลางลำตัวของตัวเอง
เปลี่ยนมายกขึ้นแล้วจิกลงที่ลำแขนแกร่งทั้งสองข้างเพื่อระบายความเจ็บจากช่วงล่าง
เล็บแหลมจิกลงบนเนื้อผ้าของเสื้อเชิ้ตอย่างไม่กลัวว่าเสื้อราคาแพงนั้นจะขาด
ขาทั้งสองข้างพยายามถีบตัวเองให้ถอยหนีการรุกล้ำของอีกฝ่าย
แต่สะโพกขาวกลับถูกมือหนาจับยึดเอาไว้ไม่ให้ขยับไปไหน
ก่อนจะพยายามดันส่วนที่ทั้งใหญ่และร้อนนั้นให้เข้ามาในร่างกายขาวโดยไม่ได้มีการเตรียมพร้อม
หรือปลุกเร้าอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
ความเจ็บปวดที่แล่นริ้วเข้ามารวดเร็วและรุนแรงจนฮิมชานไม่ทันตั้งตัว
ทำให้เด็กหนุ่มทำได้เพียงกดปลายเล็บลงที่แขนทั้งสองข้างของยงกุกแรงขึ้นอีกเพื่อระบายความเจ็บปวด
ฟันขาวก็ขบเข้าที่ริมฝีปากล่างจนเลือดเริ่มไหลซึมออกมา
ร่างกายที่เกร็งโดยอัตโนมัติยิ่งทำให้ความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น
“อะ...อื้อ!
โอ๊ย!” เสียงหวานร้องออกมาอีกเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับสะโพกเข้าออกช้าๆ
“ฮึก!!
อะ...โอ๊ย!...คุณ...ผมเจ็บ อ๊า!” จากจังหวะที่เชื่องช้าแปรเปลี่ยนเป็นเร็ว และรุนแรงจนเด็กหนุ่มรู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
ใบหน้าขาวที่ซีดลงเปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อมากมายที่ซึมออกมา
มือขาวที่เคยจิกลงบนเสื้อเชิ้ตราคาแพงกลับตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง...แม้แต่จะยกมือยังลำบาก...
“โอ้!...เลือดไหลซะแล้ว”
อยู่ๆคนที่เอาแต่ทำตามใจตัวเองก็หยุดเคลื่อนไหว
แล้วโน้มตัวลงมาจนจมูกของทั้งสองคนชนกัน
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากสีเข้มราวกับกำลังสะใจที่เห็นสัตว์เลี้ยงสุดแสนเอาแต่ใจของตัวเองอยู่ในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้
ฮิมชานยกมือขึ้นกอดเกี่ยวลำคอของอีกคนเอาไว้
ก่อนจะฝืนตัวเองขยับลุกขึ้นให้ริมฝีปากบางอยู่ชิดริมหูของยงกุก
“คุณมันโรคจิต”
เสียงแหบพร่ากระซิบคำพูดที่รู้ดีว่าผลที่จะได้รับต่อไปคืออะไร
แต่ขอให้เขาได้ทำอะไรให้อีกฝ่ายเจ็บช้ำน้ำใจบ้าง
แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี...แม้ว่าร่างกายจะสู้ไม่ได้ แต่ขอแค่ให้เขาได้ด่าทอคนเห็นแก่ตัวคนนี้บ้างเถอะ
“หึ...โดนขนาดนี้ยังปากเก่งอีกนะ”
ใบหน้าสวยถูกผละออกมาให้ทั้งคู่เผชิญหน้ากัน
เสียงทุ้มที่พูดลอดไรฟันนั้นเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความโกรธเคืองจนฮิมชานรู้ดีว่าเขากำลังจะโดนอะไร...
ขาขาวข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบ่า
พร้อมสะโพกสอบที่กระแทกแรงๆเข้ามาในร่างกายบอบบางไร้เรี่ยวแรง
จนฮิมชานกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด
เลือดสดๆสีแดงฉานที่ไหลออกมาไม่สามารถเรียกความเห็นใจจากบังยงกุกได้แม้แต่น้อย
“อึก!!!
โอ๊ย!! ไอ้ชั่ว!!! อึก!!!” สิ้นคำพูดสะโพกสอบก็ส่งแรงกระแทกเข้ามามากขึ้น แรงขึ้น
เร็วขึ้น จนฮิมชานหายใจไม่ทัน
กลับไปอ่านต่อและคอมเม้นท์ได้ที่นี่ฮะ >>> http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1190131&chapter=4
